Bucket List

I'm karen cato 28, years old. at di ko pa din alam gagawin ko sa buhay ko.... madalas pakiramdam ko para akong dahon na nasa ilog palutang lutang at sumasabay lang sa agos nito... ang dami dami kong gustong gawin pero di ko alam kung bakit parang wala akong magawa.. minsan iniisip ko hangang kaylan ko sasabay sa agos, wala ba talaga kong choice, hihitayin ko bang mabulok nalang ako na nakikiayun lang sa agos tulad nang mga dahon... Na pa nuod ko minsan sa Cinema one ung 100... a indi movie about a girl who is about to die and her bucket list... hihintayin ko pa bang malapit na akong mamatay bago ko gawin ung mga bagay bagay na gusto ko... habang nag susulat ako nang mga lecture note ko sa index card na isip ko... ano ba ung mga bagay na gusto ko talaga gawin... then i started writing a list... A bucket list... nung una di ko alam kung pano ma tutupad ung mga un... pero sige sabi ko sarili... malay ko diba... malay ko. 

My Bucket List
1. Vacation with friend
2. Zip line
Sa dami nang list ko ito palang nagagawa ko...  Mga late November ko sinulat ung list ko at di ito ung una sa listahan ko...  but since ito ung una kong na accomplish it is the first. December 15 was my long time friend birthday, matagal na nyang sinabi sakin na gusto nyang pumunta sa bagiuo sa birthday nya at inaaya ako... ang sabi ko sige join ako pero parang di ako sure kasi sa susunod na week eh examination week na.. at wala pa akong nagagawang exam para studyante ko... Wednesday un.. nag text sya sakin.. sis tuloy tayo sa bagiuo.. nag isip ako mabuti... tapos tinanong ko pa isang ka faculty ko.. sir ano tingin mo joijoin ako?... sabi nya.. gagawin kang taga picture nung kaibigan mo.... asa drawer ko lang ung bucket list ko... kasama nang mga lecture note ko... nakita ko.. vacation with friend.. isa pala un sa mga sinulat ko.. sabi ko sa sarili ko baka baka.. pag nag hinde nanaman ako... di na ako ma kaka join kahit kaylan.. kasi every time nalang akong inaaya para mag travel eh lage kong sinasabi di pwede dami kong trabaho... Kaya kahit na dami kong pang dapat gawin join na din ako... at it was really a good experience and a good bonding with friend... pasakay palang na bus medyo sinubok na kami.. kasi ang tagal bago kami na kasakay... at one point nga habang nag aabang kami... sabi ni janice baka sign daw un na di kami matutuloy... pero may dumating na bus... pag dating namin sa bagiuo hanap kami ma tutuluyan... 3 kaming parang mga tanga na nag lalakad nang madaling araw sa bagiuo... (oo pakiramdam ko para tayong mga tanga... hehehehe) ang dami naming pinag tanungan na mga hotel and inns... until nakahanap na kami... oo nga pala Bday na ni janice un... at na tulog lang kami saglit... sa totoo ung lakad namin basta lakad lang.. parang bahala na... ewan bday ni janice pero parang tribute sakin.. kasi ung mga place na pinuntahan namin un ung di ko pa talaga na puntahan... Yap sa 4 na beses akong pumunta dun never ko pang na rating ung Mines View at un ung una naming pinuntahan... after that pumunta kami sa good shepherd... di pa kami pa uwi bumili na kami mga pasalubong.... sa may mines vise may nakita kaming tarpaulin nang zip line.. ung treetop adventure so after namin pumunta sa good sheperd pumunta naman kami sa Camp John hay, ang lakas nang lood ko... pero nung sasakay na kami nang canopy ewan sobrang na takot ako.. di ko rin un inasahan... akala ko isa akong matapang na tao... walang inuurungan... at that moment bigla nalang ako na takot... as in takot na takot ako.... pero wala na ako magawa andun na ako... di na pwedeng umatras... at ung isang wish list ko na zipline...  na akala ko ang tapang ko na sisiw lang sakin gawin un.. nung andun na ako.. parang ayaw ko na gawin... gusto ko nang umiyak nung point na un na hihiya lang ako sa taga assist kasi pinag tatawanan na nya ako... na alala ko pa sabi Ethel, ung nasa name plate nya... at nag  tanong pa ako... ako na ba??? sabi nya yata hinde ako na.... pasalamat sya na tatakot ako nung time na un kung hinde nabatukan ko sya... the whole time yata sa zipline sumigigaw ako na ayoko na.... siguro nga kaya ang dami dami kong di magawa kasi lage nalang ako takot... hinde dahil sa rason ko na wala akong opportunity kundi takot lang talaga ako... tulad nito... december pa ung vacation na un... at it take me lots of gust to write about it... minsan kasi na isip ko bakit ko pa isusulat... alam ko naman walang mag babasa... sabi nga nila may kwenta lang sinulat mo pag may nag basa na nito.... asan na ba ako... well kung may isang studyante akong mag kaka interest na basahin to... iniisp nya mam... andyan ka pa din nag susulat... pero asan na nga ba ako... minsan kasi pag nag susulat ako nag susulat lang ako ako di ko na binabasa ung mga ibang na sulat ko... kaya nga todo typo error lahat nang sinulat ko... di ko na babasahin ulit.... tama na alala ko na... asa zipline kami... nung natapos na... tinanong pa ako nung nag aasist kung gusto ko pa ulit... tapos ang tagal nya pa ako bago binaba sa cable... siguro kahit papano... ma alala ako nun... kasi sobra hiyaw ko nun... habang si janice eh naki join pa kay jay sa zipline... nag take 2 ang may bithday... kinaka usap ko si ethel.... diba na alala ko name nya.. samantalang ibang student ko di ko ma alala name nila.. asar pa din sya... siguro isa na un sa araw nang buhay ko na malabong maka limutan ko pa.... kahit kung mamalasin ako at pag tanda ko mag ka alzimer ako... after zipline malling naman... foodtrip naman... then movie time...pag balik namin sa Inn... sinabi nung may ari yata un... basta ung babae kulang daw binayad namin... welll sabi nga ni jay di na namin un kasalanan kasi tinanong naman namin mag kano babayaran at nag bayad na kami... tapos bigla nila sasabihin nag kamili ung receptionist.. ewan... minsan talaga may mga bagay bagay na nang yayari pag parang ok na lahat.... kinabukasn food trip nanaman at at pumunata kami sa stroberry platation... at ito yata ang di ko ma lilimutan dun.. pag baba namin taxi may mamang mag tataho nang nag bebenta... syempre nang ano pa eh di stroberry taho... sabi nya... galing daw dun sila coco martin kahapon at sya kanya daw bumili nang taho... sa totoo lang na niwala ako sa kanya.... kahit medyo mahal tinda nyang taho bumili na din kami... only to find out na sinasabi nya pala un sa lahat nang possible customer nya... na di naman pala talaga pumunta dun si coco martin... na tawa nalang kami nung nalaman namin... after strowberry picking nag mall ulit kami nag shopping kunwari... at dahil medyo pasaway kami, well kami lang ni janice di kasi kami na kikinig kay jay... di kami nag pa reserve nang ticket... at dahil dun center seat kami... well medyo swerte din pala kasi may passenger na di dumating kaya si jay lang din na upo sa center seat... at dun na tatapos ang trip namin sa bagiou... pano nga ba talaga i spell ang bagiuo... tama ba pagkaka spell ko... ang tagal na wala pa din ako na aakomplist uli sa bucket list ko.... sana one of this day i will have the guts to accomplish ung mga simpleng bagay na ka sulat dun... until then... i know this just the beginning...

I'm Karen cato 28 years old... i will start living my life a single moment by moment... until my next LIST....

Ang walang kwentang kwento

Naka panuod ako nang movie sa Cinema one, na dub na sa tagalog, na alala ko ung movie na un... un ung movie na pina nuod ko sa www.mysoju.com na di ko na ma alala title kasi mga 2 years ago ko na un na pa nuod pero sure ako na Japanese movie un, nung una ko un na pa nuod na aliw ma ako, Na kakatawa na kakagago, ewan bat ang hilig ko sa mga ganong temang movie. in very short summary nang movie, may isang lalake nakipag break sa kanya ang GF nya, at dahil dun naging sobrang lungkot nya, i dagdag pa na di kagandahan ang nayayari sa pagiging baseball player nya, minsan nag kasakit sya, at na diagnose na may cancer nya, sa sobrang depress nya nag paka lasing sya, sa bar na pinag inuman nya, may isang babae na tumulong sa kanya... then ung babaeng un sumulat sa isang radio station at na kwento ung karanasan nya nung araw na un...until such time na lage na sila nag kikita at naging parang magka ibigan sila, ang haba pa nang story, until such time na laman nung lalake na wala pa syang sakit eh ni loan na nya ung bahay nila sa bangko at pina migay sa mag nanakaw ung pera nya.. so after nya malaman na di pala sya mamatay...pero bago pa un na nuod pala sila nung babae nang movie, at un na yata ang pinaka walang sense na story na pwedeng ma kento sa isang movie,, tungkol un sa mahiwagang poste nang kuryente.. kung saan ang posteng un ang saksi sa pag mamahalan nang dalawang nag iibigan... ( ka lalim na tagalog)..at nagka hiwalay ung dalawang un... ung lalake umalis at naging goons,, at ung babae laging nag hihintay sa lalake sa may tapat nang poste... until such time na na kipag bugbugan ung lalake, tpos malapit na syang mamatay naka kita sya nang poste at hinakan nya un... nag karoon nang mahiwang spark.. sa kabilang dako kung saan nakatayo ung babae bigla nalang itong umubo nang umubo... pero bago pa sya mamatay naka dating sa kanya ung spark na mula pa sa posteng hinawakan nung lalake.. ewan ko perong nakaka tawa talaga ung kwento kahit parehas silang namantay... tpos balik tayo dun sa totoong kwento nang movie... ung lalake pala dun lage nya tinatanong paano ba mag mahal.. o san ba nag sisimula ang pag mamahal... tapos na realized nya na ung babaeng lage nyang kasama eh... di pa pala nya alam ung pangalan... wala syang kalam alam kung ano bang meron sa babaeng un.. basta ang alam nya lang kapit bahay sila.. Tpos eto nanaman isa nanaman movie na hinde ko alam title kasi di ko na umpisahan.. isang nakaka tawang nakakagagong love story nanan di ko sure kung Korean o Japanese movie ... May isang babae.. na kikipag inuman sya... at kinukwento nya ung masalimuot na pag ibig nya sa dati nyang classmate..  ang nasinulan ko lang eh ung na bungo sya nang bike at dun nag simula ung pag ka gusto nya dun sa lalaking un... isang scene dun na na touch ako... ung taka talikod sa kanya ung lalake tapos tumayo sa dulo nang anino nung lalake.. tapos sabi nya "dito lang ako naka lugar syo"... tapos bigla syang kinulit nung mga ka ibigan nya... parang present flash back dating nung movie eh, tpos un after ilang years desperada na sya... ang tanda na nya di nya pa naranasaan mag karoon nang totong pag ibig o ung official na BF... dahil nga nag inuman sila na late sya sa pag gising... at dahil dun na late sya pumasok at dahil dun na tangal sya sa trabaho.. at pag labas nya nang building nang TV station (writer ung babae sa TV station) ninakaw ung bag nya (diba medyo malas din) habang hinahabol nya ung mga nanakaw.. tamang tama naman na mga dumating na car.. na medyo na bungo lang sya... at nung makita nya ung sakay un ung lalaking patay na patay sya nung Highschool sya.. sa ka gagahan nya nag pangap sya na may amnesia sya... (sound like my amnesia gir medyo lang) at mdami pa ulit na mga kagagahang eksena.. na ilang beses akong na tawa... tapos may ka ibigan pala sya na lalake ung lalaking un kapitbahay nila at friend din nang magulang nila... ung lalaking un nung una akala mo wala gusto sa kanya... pero in the end sobrang mahal pala sya nun... na di nya lang masabi kasi na tatakot sya... pero nakaka tawa pa din mga kulitan nila... at ung last na eksena.. ung babae ask nya kung alam ba nung lalaking friend nya ung shoe size nya.. sabi nung lalake 3 1/2 inc tpos alalalis na sana ung babae nung sabihin nang lalake nang 3 1/3 ung size nang paa nya nung 3rd grade sila then size nya nung high school sila at kung size nang paa nya ngayon... Come to think of it halos parehas lang ung movie.

"In Life we are always looking for love"... misan nag hahanap tayo nang love na nang gagaling sa kapamilya... sa ka ibigan.. at madalas  sa isang tao sa isang tao na hinde natin alam kung pano ma tatagpuan... may mga taong ma swerte kasi na tapos na nila ang pag hahanap... may mga taong nag give up na... at madami pa ding uma aasa tulad ko na isang araw ma tatagpuan ko un.. (di pa siguro ako hopeless)... Pero pano mo nga ba ma lalaman na INLOVE ka na... o pano nga ba nag sisimula ang pag mamahal (pwede bang ma itanong un kay papa jack) ma sasabi ko bang nag mahal na ako ( ang korni nun ah parang di ako... isang  hahahaha nalang) ung unang movie na na pa nuod ko... it simple said love start knowing a person... nag sisimula un sa pag tanong nang pangan... hilig mga bagay bagay na mahalaga dun sa taong un... until such time akala mo ikaw na ung taong un kasi alam mo na lahat sa kanya... na isip ko tuloy baka nga di pa talaga ako na inlove kasi wala naman akong kilala.... sino ba ung taong na kilala ko na... at sino ba ung taong na kilala na din ako... sino ba nakaka alam nang shoe size ko? tapos na isip ko din... pano nga ba mag simula mag mahal... nakakatakot... natatakot ako.. kaya siguro until now single pa din ako... tapos parang parokya lang  na may bigla akong na alala... ung sa movie pa din... siguro di ko kaylangan mag hanap... siguro andyan na sya di ko lang sya na papasin siguro... parang ako din sya...  kung ako naka tingin sa likod nang taong inaakala kong mahal ko.. sya naka tingin sa likod.. baka nga may naka tingin din sa likod nya tapos dun sa may naka tingin sa likod nya may naka tingin din sa likod nun at sa susunod pang likod nang may likod... hayzzzzzz na hilo na ako.. di ko din alam kung hangang kaylan ako naka titig sa likod mo... dahil siguro sayo di ko na makita ung taong naka tabi lang sakin... pero siguro di pa din ako handa... kasi ang daming siguro nang mga sinusulat ko... ayoko na sanang mag ewan... pero ewan bakit madalas wala sense sinasabi ko... eh paborito ko pa man din pang bara sa mga tao ay bakit ang common sense ay tinawag pang common sense eh di naman masyadong common... oo nga naman paminsan minsan ang sarap din i sulat ang mga bagay bagay na walang kwenta.. na parang bang may kwenta... na di ko na alam kung san pupunta... kaya bigla bigla nalang tatapusin ko na itong walang kwentang mga letrang sinusulat ko na ako mismo ay di ko na ma getzz.... getzzz...